Скачать с ютуб Najczęstsza błędna diagnoza: jelito drażliwe. Musisz mieć "sraczkę" co najmniej od 6. miesięcy! в хорошем качестве

Najczęstsza błędna diagnoza: jelito drażliwe. Musisz mieć "sraczkę" co najmniej od 6. miesięcy!

Film ma charakter edukacyjny (informacyjny). Nie zastępuje porady lekarskiej. Zespół jelita drażliwego (Irritable Bowel Syndrome, IBS) jest przewlekłą chorobą, przebiegającą z okresami zaostrzeń i remisji, objawiającą się występowaniem zaburzeń w pracy przewodu pokarmowego, takich jak biegunki, zaparcia, wzdęcia, ból brzucha, obecność śluzu w stolcu, uczucie niepełnego wypróżnienia. Pomimo że w badaniach laboratoryjnych i obrazowych nie stwierdza się odchyleń od normy, to jednak choroba znacznie pogarsza komfort życia i dlatego wymaga leczenia, które często jest długotrwałe. UWAGA! Żeby rozpoznać IBS objawy muszą występować od co najmniej 6 miesięcy, co najmniej 1 dzień w tygodniu i przynajmniej w ciągu ostatnich 3 miesięcy (kryteria rzymskie IV). Istnieją coraz bardziej wiarygodne przesłanki, aby uznać IBS za chorobę autoimmunologiczną w części (około 10%) przypadków, gdy choroba rozwinęła się jako skutek przebytej wcześniej infekcji przewodu pokarmowego (PI-IBS). Za taką klasyfikacją przemawiają: obecność autoprzeciwciał przeciwko winkulinie (białko wiążące aktynę), okresy zaostrzeń i remisji, długotrwały przebieg choroby, choroba wywołana niszczeniem (autoagresją) białka winkuliny, co prowadzi do upośledzenia prawidłowej kurczliwości mięśniówki gładkiej jelita grubego, objawiającego się biegunkami i bólami brzucha oraz wzdęciami, udział czynników genetycznych. W USA opracowano test diagnostyczny, który jest pierwszym takim rozpoznającym PI-IBS, a nie tylko badaniem wykluczającym, jak dotychczas uważano. Test wykrywa przeciwciała przeciwko winkulinie i CdtB i posiada wysoką czułość diagnostyczną, jest ujemny w IBD (nieswoiste stany zapalne jelita grubego, czyli wrzodziejące zapalenie i choroba Leśniowskiego-Crohna) i innych postaciach IBS (IBS0-M, IBS-C), niezwiązanych z wcześniejszą infekcją. W Polsce złotym standardem nadal pozostaje kolonoskopia (diagnostyka wykluczająca zmiany organiczne), koniecznie z pobraniem wycinków do badania histopatologicznego. Dużą wartość diagnostyczną ma także oznaczenie kalprotektyny w kale, ale nie jest to badanie w pełni swoiste i zdarzają się wyniki fałszywie dodatnie u chorych z IBS, chociaż w tych przypadkach wzrost stężenia kalprotektyny jest zwykle dużo mniejszy niż w IBD i wynosi od 50 do 150 ug/g kału (w przypadku IBD zwykle przekracza 250 ug/g kału w fazie zaostrzenia choroby). Miniatura pochodzi z domeny PIXABAY. Została pobrana na licencji CC0 (Creative Commons Zero) i nie wymaga przypisania. DOBROWOLNE darowizny na rozwój kanału: PKO Bank Polski S.A.: 16 1020 5297 0000 1802 0085 6575. W tytule: "Darowizna" Piśmiennictwo:1.2.3.4. 1. Lembo AJ, Neri B, Tolley J, Barken D, Carroll S, Pan H. Use of serum biomarkers in a diagnostic test for irritable bowel syndrome. Aliment Pharmacol Ther. 2009;29:834–842. 2. Törnblom H, Lang B, Clover L, Knowles CH, Vincent A, Lindberg G. Autoantibodies in patients with gut motility disorders and enteric neuropathy. Scand J Gastroenterol. 2007;42:1289–1293. 3. Clarke G, Quigley EM, Cryan JF, Dinan TG. Irritable bowel syndrome: towards biomarker identification. Trends Mol Med. 2009;15:478–489. 4. Rezaie A. Assessment of Anti-vinculin and Anti-cytolethal Distending Toxin B Antibodies in Subtypes of Irritable Bowel Syndrome. Dig Dis Sci. 2017;62(6):1480-1485. 5. Morales W. Second-Generation Biomarker Testing for Irritable Bowel Syndrome Using Plasma Anti-CdtB and Anti-Vinculin Levels. Dig Dis Sci. 2019;64(11):3115-3121.