Скачать с ютуб Herotürk Nasıl Başladı ? в хорошем качестве

Herotürk Nasıl Başladı ?

Ben Ertuğrul. Siz beni diğer adımla daha yakından tanıyorsunuz; HEROTÜRK! 15 yaşındayım. Tıpkı Örümcek adam gibi. Nedense Peter Parker’a kahramanlığı layık görenler ben Türk olduğumdan mıdır nedir “bu yaşta çocuktan kahraman mı olur” diyorlar. Yetişkinlerin dertleriyle boğuşan insanlık nedense çocukları hep gözardı etmektedir. Bir süre sonunda çocuklarda o sıkıntılı yetişkinlere dönüşüyorlar. Bu sarmalın adına da sistem diyorlar, ideoloji diyorlar. Herotürk ismini bana İtalyanlar vermişti. Babam Türkiye’nin Roma büyükelçisidir. Venedik Belediye başkanının kızı Esta’yı bir gondol kazasında kurtarmıştım, bunun üzerine de İtalyan basını bana “Kahraman Türk” anlamına gelen Herotürk ismini vermişti. Bütün dünya bu isim üzerine tartışma yapmamışken ülkem Türkiye’de “Madem kahramansın. Neden Herotürk ismini kullanıyorsun? Hero’da neyin nesi? Gibi akılalmaz bir reddedişin içine girdiler. Görende zanneder ki aman da aman her konuda milliymişiz de kala kala bir benim adım kalmış yozlaşan. Giydikleri kıyafetlerden, yedikleri içtiklerine kadar, eğitimden sağlığa kadar yozlaşmış millet bana gelince bir milliyetçi kesiliyorlar ki sormayın gitsin.” İtalyan, İngiliz, Yunan asıllı Amerikalı, Çinli, Nijeryalı arkadaşlarım var bana maceralarımda yoldaşlık eden. Clark Kent gibi, Parker gibi gazeteciyim bende. Ama sosyal medyada yazıyorum. Bir haber sitem var. Youtuberlik yapıyorum aynı zamanda. Geçen hafta Arvalap Adasının diğer ucunda yer alan Hell’de “Dünya Kahramanlar Kongresi” vardı. Hatta adanın Agartha isimli kötülükler kısmından da katılımcılar olmuştu. Enok’un kitabından pasajlar okuyarak kongreyi açan Mr. Nosam sanal kahramanlara daha büyük işler düştüğünü ısrarla vurguladı. Marvel evreninden, DC evreninden, Dream Works’tan, Pixar’dan, Walt Disney’den çokça kahraman salonu doldurmuştu. İslam dünyasından kahraman olarak bir ben vardım koca salonda. Kongre sonrası anlamıştım ki kongre davetiyesini göndermelerinin sebebi kendilerine katılmam içinmiş. Yani çocukların akaidini bozacaktım. Onlara Kabbala kültürünü verecektim. Dünya hegemonlarına hizmet etmem istendi. Çocuklarımızın tüketim toplumunun parçalaları olmaları için gayret etmeliymişim. Hele okullar meselesine hiç girmemem gerekiyormuş. Sosyal medyadaki şu paylaşımımdan hiç hoşlanmamışlar: “Çocuk okutuyoruz iddiasındaki yapılar... Okullar, vakıflar filan! Nerede bu okuttuğunuz çocuklar ya hu? Etliye sütlüye karışmayan çocuklar sizin okuttuklarınız mı? Bir de hatırlatırım memleketin canına okumaya çalışanları... Kime ne okutuyorsunuz, anlamıyorum!” “Kahraman olmak için pelerine ihtiyaç yoktur, erdemli bir genç zaten kahramandır” tarzı savunmalarım işlerine gelmiyormuş. Tekerlerine çomak sokmam rahatsızlık veriyormuş beylerin. Yüceler meclisi yeryüzü tanrıları olarak benim çalışmalarımdan memnun değillermiş.“Tam bağımsız Müslüman Türkiye” söylemimden rahatsızlık duymaktalarmış. Hele bir de “çocuklarımız için...acilen milli edebiyat, milli çizgi film, milli internet, milli oyuncak istiyormuşum ki (doğru diyorlar)… Sorgulamamı sevmemişler; Gelecek 10 yılın sonunda bizi neler bekliyor? Nüfusumuzun 20 küsur milyonu 12 yaş altı çocuklarımızdan ibaret. Bu çocukların geleceği ülkemizin geleceği demek ise... Misallendireyim; Çin’de en fazla yılda 34 yabancı filme izin veriliyor. Onlar böylelikle Çinli kalıyorlar. Bizse Amerikan filmlerinin ve Amerikan özentili bizden gözükenlerin kültürel taarruzlarının işgali altındayız.