Скачать с ютуб ".Μ.ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ"Αφιέρωμα. Μικρή έρευνα-επιμέλεια. Τραγούδισμα:Άρις Αντάνης.Ποίηση:Τάσος Κυριακόπουλος в хорошем качестве

".Μ.ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ"Αφιέρωμα. Μικρή έρευνα-επιμέλεια. Τραγούδισμα:Άρις Αντάνης.Ποίηση:Τάσος Κυριακόπουλος

"Μ.ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ" Αφιέρωμα. ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ «Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ» 14 Σεπτεμβρίου In memoriam Γράφει ο…Υπογράφων Ο Δημήτριος Ροδόπουλος, γνωστός με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Μ. Καραγάτσης (Αθήνα, 23 Ιουνίου 1908 - 14 Σεπτεμβρίου 1960), ήταν Έλληνας πεζογράφος, ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της «Γενιάς του '30» Γεννήθηκε στην Αθήνα, σε ένα γωνιακό σπίτι των οδών Ακαδημίας και Θεμιστοκλέους, στις 23 Ιουνίου του 1908. Ο πατέρας του, Γεώργιος Ροδόπουλος, ήταν δικηγόρος και πολιτικός, με καταγωγή από την Πάτρα, αλλά εγκατεστημένος στη Λάρισα. Το ψευδώνυμο Καραγάτσης προήλθε από το δέντρο φτελιά ή καραγάτσι, το οποίο υπήρχε στο εξοχικό της οικογένειάς του στη Ραψάνη της Θεσσαλίας, όπου περνούσε τα περισσότερα εφηβικά καλοκαίρια του. Εκεί, συνήθιζε να διαβάζει καθισμένος κάτω από ένα καραγάτσι που βρισκόταν στον περίβολο της εκκλησίας του χωριού. Το «Μ.» του ψευδωνύμου του προήλθε πιθανότατα από το ρώσικο όνομα «Μίτια» (ρωσική εκδοχή του… ‘Μήτσος), με το οποίο τον αποκαλούσαν φίλοι και συμφοιτητές του, λόγω της μεγάλης του αγάπης για τον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι και ιδιαίτερα για το έργο Αδερφοί Καραμάζοφ. Πέρασε την παιδική του ηλικία σε διάφορες πόλεις, εξαιτίας των μετακινήσεων της οικογένειάς του. Ο πατέρας του ως διευθυντής τράπεζας δούλεψε στα Τρίκαλα, στον Πύργο, στο Αίγιο, στη Λάρισα, στη Θεσσαλονίκη, στην Κρήτη. Το Δημοτικό το παρακολούθησε στο Αρσάκειο της Λάρισας, ενώ τα γυμνασιακά του χρόνια —από το 1922 έως το 1924— τα πέρασε στη Θεσσαλονίκη, όπου τον έστειλε ο πατέρας του για τιμωρία, επειδή… είχε πλαστογραφήσει την υπογραφή του σε σχολικό έλεγχο. Τα καλοκαίρια της παιδικής του ηλικίας τα περνούσε στη Θεσσαλία, ειδικότερα στο χωριό Ραψάνη. Μετά την ολοκλήρωση της βασικής εκπαίδευσης γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Γκρενόμπλ, στη Γαλλία, με σκοπό να σπουδάσει εμπορικά. Για οικονομικούς λόγους το 1925 επέστρεψε στην Αθήνα και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ' όπου αποφοίτησε το 1930, χωρίς όμως να δικηγορήσει ποτέ. Στο Πανεπιστήμιο είχε συμφοιτητές και άλλους λογοτέχνες, όπως τους Οδυσσέα Ελύτη, Άγγελο Τερζάκη, Γεώργιο Θεοτοκά΄.. Στην εφηβική του ηλικία έγραφε ποιήματα, σύντομα όμως εγκατέλειψε την ενασχόληση με την ποίηση και στράφηκε στην πεζογραφία. Ως πεζογράφος πρωτοεμφανίστηκε το 1927 με το διήγημα "Η κυρία Νίτσα", το οποίο υποβλήθηκε στον διαγωνισμό της Νέας Εστίας και πήρε τον 3ο έπαινο. Ήταν αυτοβιογραφικό διήγημα, εμπνευσμένο από τον παιδικό του έρωτα για μια εικοσάχρονη δασκάλα του, στο δημοτικό σχολείο στη Λάρισα. Στον τάφο του χαράζεται το επίγραμμα από το έργο του "Το μεγάλο συναξάρι": «Οι μοναδικές ομορφιές είναι προνόμιο του θανάτου». //\\ Είναι μια Παρασκευή στο γραφείο και σε 5 λεπτά σχολάμε. Συνήθως οι συνάδελφοι, ανταλλάσσουμε την ευχή «Καλή όρεξη». Τις Παρασκευές συμπληρώνουμε …και καλό Παρασκευοσαββατοκύριακο. Αφού τα είπαμε αυτά οι συνάδελφοί μου παρατηρήσαν: «Πολύ χαρούμενο, σας βλέπουμε, κύριε Προϊστάμενε! Κάποιο καλό σχέδιο θα έχετε για σήμερα κλπ.» Η απάντησή μου τους προκάλεσε κάποιο πνιχτό-ειρωνικό – γέλιο που δεν κατάφεραν να το κρύψουν: «Πράγματι είμαι χαρούμενος. Πάω σπίτι να διαβάσω … ‘Καραγάτση’» //\\ Έχω όλα τα βιβλία του Καραγάτση.. Όπως εκείνος ήταν …Ντοστογιευσκικός , εγώ είμαι, …Καραγατσικός. Δεν θα τα παραθέσω, για να μη κουράσω. Όποιος θέλει να τα βρει, μπορεί να ανατρέξει στο διαδίκτυο. Θα πω μόνο ότι όταν διαβάζει κανείς Καραγάτση, διδάσκεται, μέσα από την πλοκή των έργων του, κατά τον πιο... διδακτικό τρόπο, δηλαδή έμμεσα και όχι σαν να πρόκειται να εξεταστεί, Ιστορία, Κοινωνιολογία, Θρησκευτικά, Ψυχολογία, Μουσική, Ποίηση, Τέχνη, Πολιτισμό, Λαογραφία. Και το πιο σπουδαίο, είναι σαν να απευθύνεται σε εκέείνους που δεν έχουν γράψει τίποτα και σε εκείνους που ασχολούνται με το γράψιμο και να τους λέει: 1/Εσείς που δεν έχετε γράψει τίποτα από τις πολλές σκέψεις που κάνετε, γιατί δεν τις βάζετε σε ένα χαρτί, αλλά αντιγράφετε άλλους και τα αναρτάτε με το όνομά σας στο διαδίκτυο; 2/Εσείς που γράφετε, μη τα παρατάτε ποτέ κάνοντας συγκρίσεις με άλλους φτασμένους και διάσημους, αλλά συνεχίστε να γράφετε τις σκέψεις σας και να τις κοινοποιείτε. Κι έναν μόνο αναγνώστη να αποκτήσετε αξίζει τον κόπο. Όσον αφορά τις συγκρίσεις που κάνετε πχ με τα δικά μου κείμενα, αυτά σας επιτρέπω ακόμα και να τα αντιγράψετε σαν να είναι δικά σας, διότι έτσι είναι σαν να μου απονέμετε το βραβείο Νόμπελ, που δεν αξιώθηκα. Πέθανα και νωρίς, βλέπεις, αν και άνθρωποι ασυμβίβαστοι όπως εγώ δεν επιλέγονται σχεδόν ποτέ για τέτοια βραβεία. [] Μικρή έρευνα και επιμέλεια: Άρις Αντάνης ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το τραγούδι που διάλεξα, προέρχεται από ένα ποίημα του Τασούλη Κων/νου Κυριακόπουλου, που το είχε γράψει απευθυνόμενος στον καλό του πατέρα, λίγο πριν «φύγει» στα 20 του χρόνια, και γεμίσει θλίψη τους δικούς τους αλλά και όλους μας. Αυτό το ποίημα τόλμησα με μεγάλη συστολή να μελοποιήσω και δυστυχώς το τραγουδάω μόνος μου, εντελώς ερασιτεχνικά, με μία από τις κιθάρες μου, ελλείψει κανονικού τραγουδιστή.[]