Скачать с ютуб Iris Hond live in Schouwburg Middelburg (11-10-24) met Dust Awakened By Dawn в хорошем качестве

Iris Hond live in Schouwburg Middelburg (11-10-24) met Dust Awakened By Dawn

Cultuurverslaggever Hans Puik was aanwezig bij het optreden van Iris Hond in Middelburg. Iris Hond komt het podium van de Schouwburg Middelburg op gelopen. Er klinkt een kort applaus en er is een knikje van de pianiste. Ze neemt plaats achter de vleugel en begint te spelen. De zaal verstilt. Op de achtergrond komen teksten op een projectiescherm. Teksten uit haar dagboek. ‘Vandaag niets gepresteerd, niets gedaan en toch heb ik bestaan’ is er een van de zinnen die voorbij schiet, terwijl Iris ingetogen doorspeelt. Meteen zit je in haar verhaal. Alleen een paar zinnen, een pianiste en prachtig pianospel. Het eerste gedeelte gaat over een donkere periode uit haar leven. Over momenten dat haar lichaam pijn doet, ze twee van haar beste vrienden verliest en ze worstelt met gevoelens van eenzaamheid. Pure, ongefilterde emoties, bijna te persoonlijk om te delen. Juist in de momenten van pijn grijpt Iris naar de piano. Als ze weer eens veel te vroeg wakker wordt met een hoofd vol vragen, zet ze zich achter haar favoriete instrument. Haar vader heeft het haar geleerd toen ze elf jaar was. Emoties kon ze verwerken in de muziek en op die leeftijd begon ze met zelf muziek schrijven. Het resultaat van haar innerlijke reis is dit concert. Is dat alleen maar droevig en zwaar? Gelukkig niet. ‘Het gaat beter dan ooit en ik heb de liefde van mijn leven ontmoet’. Een lach verschijnt op haar gezicht, maar Iris zou Iris niet zijn om er later aan toe te voegen. ‘Als je de liefde eenmaal hebt gevonden, blijf je altijd bang om hem weer te verliezen.’ Met haar rode naaldhakken naast haar stoel, speelt ze bijna anderhalf uur lang op blote voeten. Ze is niet alleen, musicus Mart Jeninga is aan haar zijde. De anderhalf uur lijkt nog geen kwartier als je naar Iris Hond luistert. Je vergeet even de tijd. ‘De kracht van muziek is schoonheid vinden in dat wat lelijk is’, zegt de pianiste. Het is mooi hoe kwetsbaar ze durft te zijn. Je zou zeggen, ze is intelligent, knap, kan fantastisch piano spelen, er zijn volksstammen die met haar zouden willen ruilen. En toch krijgen we tijdens het eerste deel het verhaal te zien van iemand die worstelt, zoekt naar innerlijke rust en zichzelf bij momenten verliest in eenzaamheid. Dat kwetsbare gedeelte is wat achteraf het meest beklijft. Als afluister speelt ze een stuk van Franz Liszt. Een compositie die ze vroeger bijna ieder dag speelde, omdat ze er zo rustig van werd. Het is een mooi einde, waarna iedereen weer ‘zen’ de theaterzaal kan verlaten.